In de schoolbanken....

Sinds dit schooljaar zit ik zelf ook weer in de schoolbanken, ik ben begonnen aan de schoolleidersopleiding basisbekwaam, een post-hbo-opleiding. Deze opleiding wordt aangeboden door mijn werkgever en ik volg de opleiding dan ook samen met 14 andere collega's afkomstig van alle locaties van de onderwijsgroep.

Na een eerste kennismakingsdag begonnen we gisteren aan de tweedaagse in een hotel in Garderen. Weg van huis en haard, buiten de schoolse omgeving, werden we in het diepe gegooid. Elk dagdeel een ander onderwerp, wisselende samenstellingen, heel veel uitwisselen en vooral kritisch kijken naar jezelf. Gelukkig werden we voor het uitwisselen veelvuldig naar buiten gestuurd om met elkaar al lopende van gedachten te wisselen. Voor een buitenmens zoals ik ben, is dat een perfecte combi.

Doordat je continue met elkaar in gesprek bent, leer je elkaar al snel goed kennen.Want hoewel ik deze opleiding met 14 collega's doe, ken ik er slechts één goed, drie redelijk goed, een groot deel bij naam en een stuk of drie-vier nog helemaal niet. Dus toen er zogenaamde 'critical friends' gemaakt moesten worden, sloot ik met twee totaal onbekende collega's een verbond. Wij gaan elkaar helpen om het beste bij elkaar naar boven te halen de komende anderhalf jaar. En ik ben ervan overtuigd dat dat gaat lukken, want op dag 2 kregen we een flinke dreun te verwerken, niet iets wat ik hier wil delen, maar we wisten er met elkaar een waardevol moment van te maken.

Ik heb nog veel te leren over mijzelf als leider en gelukkig zijn er veel opdrachten, is er veel literatuur en is er veel interactie om te groeien, maar ik wil alvast een (mooi) voorbeeld met jullie delen.

De eerste opdracht was om een kennismakings-A4 te maken, waarop je wat vertelde over jezelf, jouw sterke en minder sterke punten en wat je wilde leren. Later kwam er een aanvulling op deze opdracht, namelijk om een beeld/voorwerp mee te brengen dat jou typeerde, als persoon en als leider. 

Ik vond het lastig om een beeld te verzinnen, ik wist wel in welke richting ik zocht, maar het eureka-moment was er nog niet. Ik besloot dus om Manlief om advies te vragen. Na mijn verhaal kwam hij uit op een 1000-dingendoekje. En hoewel ik zijn gedachtegang heel goed snap, vond ik zo'n 1000-dingendoekje nu niet echt complimenteus en zeker niet een voorwerp waarmee je jezelf wilt associëren. 

Om mijn gedachten even te verzetten, liep een rondje door de tuin en daar zag ik de frambozenstruik staan. Ik besloot dat dat een beter voorbeeld was. Ik ben namelijk iemand die heel veel dingen leuk vind, die van heel veel dingen enthousiast word en die daardoor soms alle kanten op gaat. De frambozenstruik vond ik dan ook passend, omdat een frambozenstruik moet worden gesnoeid, maar zeker ook moet worden beteugeld door de wortels/uitlopers te verwijderen, omdat deze struik anders alle kanten opgaat. En dat is precies wat mij ook regelmatig overkomt, ik ben zo enthousiast over van alles en nog wat, dat ik alle kanten opga.

Dit was ooit een enkele tak van een frambozenstruik..........

Maar toch voelde de vergelijking van mijzelf met een frambozenstruik niet helemaal lekker. Ik had dus al wel de foto geprint om te kunnen laten zien, maar ik had hem nog niet verwerkt in mijn voorstel-A4, het voelde gewoon nog niet helemaal goed. Een frambozenstruik heeft flinke stekels en hoewel ik best wel fel kan zijn, hou ik over het algemeen (volgens mijn naasten te veel) rekening met wat anderen voelen, die altijd aanwezige stekels passen dus niet.

De avond voor vertrek naar de tweedaagse deelde ik die gevoelens nog een keer met Manlief en al pratende besefte ik ineens wat mijn beeld zou zijn, een wegwijzer met heel veel richtingen.

Wat ik moet leren is dat ik een keuze maak voor een of twee speerpunten en dat ik ervoor ga zorgen dat ik die speerpunten zorgvuldig ga monitoren en ervoor zorg dat deze speerpunten een duidelijke plaats krijgen in ons onderwijs. Ik moet dus mijn zeer brede interesse gaan beteugelen. Dat gaat voorwaar geen makkie worden voor iemand met zoveel enthousiasme en zulke brede interesses als ik. Gelukkig is een opleiding vooral bedoeld om van te leren. Er is dus nog hoop voor mij..... 😉

Maar laat ik afsluiten met te zeggen dat ik vooral heel veel zin heb om met deze opleiding aan de slag te gaan!!!!

52.498 Een cadeau

Afgelopen week was Manlief jarig en natuurlijk wist hij weer eens niet wat hij voor zijn verjaardag wilde. Na veel overleggen met de schatjes besloten we om hem wat cadeautjes te geven in het Henk-thema, de papegaai Henk dus....

Ik vond online een koffie mok met een papegaai, dus die was snel besteld en we wilden een shirt voor hem maken. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik een shirt maakte en ik kan zeggen dat we alle drie blij waren met het resultaat en nog belangrijker, Manlief vindt het shirt ook erg leuk....

De Henk-collectie is dus weer uitgebreid.....

52.497 Nog meer medailleborden

Afgelopen week maakte ik het tweede medaillebord voor de Wandelkerel en omdat ik zelf ook nog wat medailles had rondzwerven, maakte ik er voor mijzelf ook een, een kleinere. Ik word er steeds handiger in....

Die van de Wandelkerel heb ik ook weer voor hem gevuld en hij hangt ondertussen ook aan de muur. Het ziet er echt goed uit, al zeg ik het zelf.

Mijn medailles zijn verdeeld over meerdere locaties. De pronkstukken hangen in een medaillekast in de slaapkamer. De oudste medaille is van september 1979, toen liep ik als zesjarige voor het eerst de Avond4Daagse. Daarna verhuisden we en liet Wandelmams mij een nieuwe serie opbouwen, ik begon dus weer bij 1. Deze serie is opgebouwd tot 13 stuks, ik liep dus in totaal 14 Avond4Daagses, een aantal als kind en een aantal als volwassene, als voorbereiding op de N4D. Deze serie hangt linksonder.

Linksboven zijn mijn medailles en cijfers van de N4D en daartussen hangen de aandenkens aan mijn Kennedymarsen, er ontbreekt van een Kennedymars de medaille, die is ondanks diverse beloften nooit geleverd. Naast de N4D-medailles hangen aandenkens aan andere 4Daagses en daaronder aandenkens aan meerdaagse tochten zoals de Dutch Mountain Trail, het Westerborkpad en de Camino. Daar weer onder aandenkens aan bijzondere eendaagse tochten, de DoTo bijvoorbeeld en aan de zijkant nog wat losse zaken.

De medailles met lange linten, onder andere die van de Tocht om de Noord en de Egmond Wandelmarathon, hangen aan een afgezaagde bezemstok in het toilet. Af en toe als Manlief een beetje instabiel staat en dan tegen de muur botst, hoor ik ze gezellig rammelen.

En nu zitten de laatsten die overbleven dus ook keurig in een lijst. deze lijst zit nu zo goed als vol, dus de kans dat ik er nog een maak is zeker aanwezig. Nu alleen nog een plek vinden om ze op te hangen. Er is op het toilet nog plek aan de muur tegenover de hangende medailles, dus wie weet komen ze daar....

Een andere optie stoppen met aandenkens verzamelen, maar de kans dat dat gebeurt acht ik niet zo groot.

Tocht rond Möppelt, Meppel

Vandaag speelde ik een thuiswedstrijd, een wandeltocht in Meppel, slechts 20 minuten fietsen vanaf huis. En dat deed ik dus, fietsen. Ik had afgesproken om vandaag met Ate, Hilly en Tine aan de wandel te gaan en toen ik de startlocatie bereikte zaten Hilly en Tine al op mij te wachten. Even later was ook Ate, hij kwam met het Openbaar Vervoer, present en na een startersbakkie gingen we op pad.

Ik was ondertussen wel heel erg benieuwd naar deze tocht, omdat hij in het najaar van 2019 al op de planning stond. Toen kon hij niet doorgaan vanwege wateroverlast en bij de tweede poging, een half jaar later, zat de wereld op slot vanwege een of ander virus. Pas nu was de SWOS weer zover dat deze tocht op de agenda stond. Na 6 jaar dus een revanche.

De eerste 10 kilometer liepen we van het ene park naar het andere, van de ene groenstrook naar de volgende. Onvoorstelbaar hoeveel groen er in Meppel is en dat niet alleen, er is ook veel water in de stad. We kwamen op plekjes die ik ook niet kende, al is dat ook omdat er nieuwe wijken zij bijgebouwd en er herinrichting van wijken heeft plaatsgevonden. Toch wist ik altijd wel waar ik was, ik had zo de weg naar huis kunnen vinden. Ik gaf dan ook af en toe wat extra uitleg over waar we waren en wat er te zien was aan mijn gezelschap.

Na 10 kilometer hadden we een rust bij de brandweer, we deden een bakkie, voor drie van ons met een plak cake, en na een sanitaire stop voor deze en gene gingen we weer verder.

Al snel na deze rust liepen we weer door een park en over smalle bospaadjes en vooral verborgen paadjes door het groen. Al slingerend kwamen we terecht in het Meppeler Bos en na 5 kilometer was er een tweede rust in het wijcentrum in de Oosterboer. Bij die rust kregen we gezelschap van een collega van mij die vandaag de 40 kilometer liep hier. We hadden dikke lol met zijn vijven, maar na verloop van tijd gingen we toch maar verder, anders zouden we er niet komen....

Na deze rust zwierven we door het groen van de wijk Oosterboer en nadat we die wijk hadden verlaten, kwamen we langs een oud tolhuisje in het Reestdal terecht. We pakten nog even een bankje mee om het, vandaag zeer, onwillige been van Hilly wat rust te geven.

Op de routebeschrijving had ik gezien dat we met het trekpontje moesten. Nu heb ik dit trekpontje al heel vaak zien liggen en altijd gedacht, die moet ik een keer nemen, het was er alleen nooit van gekomen. Ik was dus erg blij dat de route hierlangs liep. de organisatie had het zo goed met ons voor dat er aan beide zijden van het trekpontje vrijwilligers stonden om te helpen. Nu stonden wij met zijn vieren op het pontje, op zich dus mankracht genoeg, maar met behulp van de vrijwilligers waren we zo aan de overkant.

Omdat het onwillige been van Hilly nog onwilliger werd, besloot zij om na het trekpontje de kortste route naar de startlocatie te nemen. Tine ging met haar mee, zodat Ate en ik met zijn tweeën nog een rondje van een kilometer of 3 maakten.

Bij de startlocatie werden we opgewacht door Hilly, Tine, mijn collega en een andere wandelaar. We dronken nog wat samen en het was weer erg gezellig.

Toen Ate en ik naar binnen gingen scheen de zon volop, maar toen we weer buiten kamen, was de lucht erg donker en begon het flink te waaien, er was duidelijk een flinke bui onderweg. Ik deed dus mijn regenkleding aan voor ik op de fiets stapte en dat was maar goed ook, want ik kreeg een hoosbui op mijn dak, zo heftig dat zelfs mijn regenkleding het niet aankon. Niet zo raar, want ik fietste door een laag van zeker 10 centimeter water. Toen ik thuis kwam deed de zon weer een poging om door te komen, maar liep erbij als een verzopen hond.

Mijn regenkleding liet ik achter op mijn fiets, die mocht in de schuur uitdruipen en ik nam een lekkere warme douche. Ondanks die laatste bui was het een heerlijke wandeldag.